Ayatollah Khomeini Iranian Revolution 1979

Το 1979, επιστρέφει στην Τεχεράνη έπειτα από 15 χρόνια εξορίας ο Αγιατολάχ Χομεϊνί- Ayatullah Sayid Ruhullah Musawi Khomeini - ( 21 Σεπτεμβρίου 1902 - 3 Ιουνίου 1989 ) ανώτερος μουσουλμανικός κληρικός Ισλαμιστής φιλόσοφος και ο πολιτικός ηγέτης, με ιερό σκοπό να ξεκινήσει την Ιρανική Επανάσταση. Στους δρόμους της πρωτεύουσας, περισσότεροι από 5 εκατομμύρια Ιρανοί τον υποδέχονται θριαμβευτικά σαν τον επίγειο σωτήρα, που θα τους αποτάξει από το αμερικανόφιλο καθεστώς του Σάχη.

Στο ναυλωμένο αεροσκάφος της Air France που μεταφέρει τον Αγιατολάχ Χομεϊνί στο Ιράν, ένας δημοσιογράφος του ABC ρωτάει τον αγέλαστο θρησκευτικό ηγέτη τι νιώθει για τη μεγάλη επιστροφή του. "Hichi" απαντάει αυτός, δηλαδή "τίποτα". Για πολλούς, στη δήλωση αυτή καθρεφτίζεται η δογματική αποστολή του Χομεϊνί: Να μετατρέψει το Ιράν σε 'Dar al-Islam', στο πρώτο θεοκρατικό κράτος στον κόσμο που διέπεται αυστηρά από τον ισλαμικό νόμο.

Στο αεροδρόμιο της Τεχεράνης, ο συνωστισμός είναι τέτοιος που αναγκάζει τον ιμάμη να επιβιβαστεί σε ελικόπτερο, ώστε να φτάσει στο Νεκροταφείο των Μαρτύρων, όπου έχουν συγκεντρωθεί 250.000 άτομα για να ακούσουν την πρώτη του ομιλία. "Θα ρίξω μια κλοτσιά στα δόντια αυτής της κυβέρνησης" λέει ο Χομεϊνί, αναφερόμενος στην υπηρεσιακή κυβέρνηση του Σαπούρ Μπακθιάρ, την οποία διόρισε ο Σάχης πριν φύγει για "μακρές διακοπές" –χωρίς επιστροφή– στις 16 Ιανουαρίου.

"Εγώ διορίζω την κυβέρνηση από εδώ και πέρα", ξεκαθαρίζει ο Χομεϊνί, διακηρύσσοντας πως πρόκειται για "κυβέρνηση του Θεού". Αυτό βέβαια, σημαίνει πως οτιδήποτε αντιτίθεται στην κυβέρνηση αντιτίθεται στο Θεό, και οτιδήποτε είναι "βλάσφημο" είναι και παράνομο. Κάπως έτσι, το Ιράν θα περάσει σε μια νέα εποχή ισλαμικού πουριτανισμού, κατά την οποία οι γυναίκες υποχρεούνται να φορούν πέπλο, η δυτική μουσική και το αλκοόλ απαγορεύονται ρητά και οποιοσδήποτε εκφράζει "αιρετικές" απόψεις –όπως ο συγγραφέας Σαλμάν Ρούσντι– καταδικάζεται μέχρι και σε θάνατο.

Λέγεται πως η Ιρανική Επανάσταση του 1979 αποτελεί μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις, που μια επανάσταση υποκινείται από έναν και μόνο άνθρωπο. Πριν εξοριστεί, ο Χομεϊνί εξαπέλυε πύρινους λόγους εναντίον του Σάχη, τόσο για τους στενούς δεσμούς του με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, όσο και για τις αντι-ισλαμικές πρακτικές του, όπως παραχώρηση δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες.

Ως εξόριστος στην Προύσα της Τουρκίας (1964-65), το Αλ Ναζάφ του Ιράκ (1965-1978) και το Παρίσι (1978-1979), ο Αγιατολάχ Χομεϊνί παραδίδει μαθήματα θεολογίας και θεοκρατικής διακυβέρνησης, με τις διαλέξεις να κυκλοφορούν λαθραία στο Ιράν σε μορφή μουσικής κασέτας.

Ωστόσο, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μεγάλες επαναστάσεις (Γαλλική, Αμερικανική, Ρωσική, Ρουμανική), οι οποίες δεν ενέπλεξαν ποσοστό μεγαλύτερο του 1% του πληθυσμού, στις 10 και 11 Δεκεμβρίου 1978, πάνω από το 10% των Ιρανών βγαίνει στους δρόμους για να διαδηλώσει κατά του Σάχη και υπέρ του Χομεϊνί.

Οι διαδηλώσεις είχαν ξεκινήσει από τον Οκτώβριο του 1977, όταν εκατοντάδες Ιρανοί ξέσπασαν με αφορμή το θάνατο του Μοσταφά, γιου του Χομεϊνί, καταστρέφοντας πολυτελή ξενοδοχεία, κινηματογράφους, τράπεζες, κυβερνητικά κτίρια και άλλα σύμβολα του καθεστώτος του Σάχη, με τον Ιρανό μονάρχη να ζητά την επέμβαση των Αμερικανών.

Ayatollah Khomeini Iranian Revolution 1979.
When the Shah relaxed censorship laws in 1977, Iran erupted into a series of demonstrations and dissents. The writings of Ayatollah Khumayni began to circulate widely, and the amount of protest material in general began to flood the country. All through the 1960's and 1970's, Iranians were deeply discontent with the dictatorship of the Shah, but the flood of protest material fanned this discontent into a raging passion. People demanded more reforms, more human rights, more freedom, and more democracy. There were two distinct revolutionary movements. The first was the religious movement headed by the ulama ; this movement demanded the return to a society based on the Shari'ah and ulama administration. The second movement was a liberal movement that wanted Westernization, but also demanded greater democracy, economic freedom, and human rights. As the revolution proceeded, these two groups gradually merged to form a unified front.

   The spark that erupted into revolution was a protest in Qumm on January 9, 1978. A group of students protested the visit of Jimmy Carter, the American President, and the governments attacks on Ayatollah Khumayni. In particular, they demanded that Khumayni be allowed to return to the country. The police, in an ill-conceived moment, opened fire on the students and killed seventy.

   This set in motion an inescapable pattern that steadily destabilized the Shah's government and reduced its legitimacy in the eyes of both Iranians and the world. In Shi'a tradition, martyrdom requires a commemoration of the martyrs forty days after they have been killed. So forty days after the massacre at Qumm, Iranians took to the streets to commemorate the dead students and, by extension, to protest the government. Again, Iranian police opened fire on the crowd. Over one hundred people were killed in Tabriz on February 18, the fortieth day after the Qumm massacre. On March 30, forty days after the massacre at Tabriz, over one hundred demonstrators were killed in Yazd. And so on. By August, demonstrations had become constant all over Iran.

   The Shah was losing control. He appointed a new prime minister and made an attempt to allow demonstrations to proceed without violence. But on September 8, a day Iranian historians call "Black Friday," Iranian troops fired on a Tehran demonstration and killed several hundred people. On September 9, the Shah declared martial law and imprisoned as many opposition leaders as he could lay hands on.

   Because of this, the revolutionaries changed tactics from demonstrations to strikes. Beginning in October, a long series of strikes, including oil-workers, began to cripple the nation.

   Even though the Shah convinced Iraq to evict Khumayni, when Khumayni moved to France he became more powerful than ever. He suddenly gained an international audience, and the French and British in particular sympathized with his dissent against the Shah. He spoke regularly to Iran through telephones, and these telephone "speeches" were recorded and distributed all throughout Iran. The Shah realized that he would have to let Khumayni return to the country, but Khumayni refused. Since the Shah's government was illegitimate, Khumayni declared that he would never step foot in Iran as long as the Shah was in power.

   In November, the Shah turned the government into a military government in order to force strikers back to work. But the worst, everyone knew, was about to come. The month of Muhurram was approaching, the month in which Shi'ites traditionally celebrate the martyrdom of Husayn. It is a passionate and highly religious month, and since the protests against the Shah were largely religious in nature, everyone knew that the country was on the verge of exploding.

   Muhurram began on December 2 with demonstrations, and these demonstrations would continue all throughout the month. They were massive, in the millions, and it was clear that the demonstrators, not the government, was in charge. They seized government buildings, shut down businesses with massive strikes, assassinated government officials. Iranian demonstrators knew this was the month of martyrdom and many would dress in white (the garb of martyrs) and try to provoke government troops to fire on them.

   On January 16, 1979, the Shah left Iran for good. On February 1, Khumayni returned to Iran to a welcoming crowd of several million people. On February 12, the Prime Minister of Iran fled. The Revolution was over and Khumayni declared a new Islamic Republic.